Księga III, Rozdział IV (koniec)

Po przybyciu Aniołów cała sprawa mocno się skomplikowała. Kuru i Semi niemal rzuciły się z pazurami na Demony. Na całe szczęście Jack'owi udało się je powstrzymać. Teraz został problem zniszczenia Wymiarów. 

- Czy wy jesteście aż tak tępi? - pyta z niedowierzaniem Kuru, kiedy Kira wytłumaczyła im plan. - Przecież zniszczenie Wymiarów może...

- Wiemy, co to oznacza - przerywa jej Tarel i rozkłada się na ziemi. - Dlatego chcemy to zrobić. Uwolnić się. Być równi wobec innych. Sama nie powiesz, że tego nie chcesz.

Kuru zaciska wargi i odwraca wzrok.

- To, czego chcę, nie ma znaczenia...

- Ma! Ma i to ogromne! - wykrzykuje Kira i podchodzi do niej. - Wszyscy tego chcemy. Żyć w spokoju. Dlatego potrzebujemy ciebie. Jesteś księżniczką, prawda? Skoro tak, to musisz posiadać Szpon Światła.

Kuru kiwa głową.

- Owszem. Mam Szpon przy sobie. Ale wam go nie dam.

Zgodny jęk zawodu rozniósł się po niewielkiej polanie.

- Czemu? - pyta zrezygnowany Tarel. - Przecież...

- Nie dam wam go, dopóki nie odnajdziemy trzeciego artefaktu - wyjaśnia spokojnie Kuru. - Ty - zwraca się do Kiry - masz Piekielne Ostrze, zgadza się? Kiedy znajdziemy Oko Wieczności oddam wam Szpon. Wcześniej będę trzymała go przy sobie.

- Księżniczko - zaczyna z niezrozumieniem Semi, ale ta jej przerywa.

- Mimo wszystko oni mają rację. Wymiary nie są czymś dobrym. Tylko się dzielimy. Powinniśmy żyć w świecie bez tych ograniczeń. Zgadzasz się ze mną?

Semi milczy przez chwilę, ale w końcu podnosi wzrok na Kuru i lekko się uśmiecha.

- Chyba nie mam wyjścia, prawda?

- Ja też jestem na tak - stwierdza Jack, obejmując Elsę ramieniem. - Zrobię wszytko, byśmy mogli być razem. 

Mika prycha cicho i oddała się, kiedy narada zbliża się ku końcowi. Elsa odprowadza go smutnym spojrzeniem i podchodzi do Kiry.

- Gdzie może być trzeci artefakt?

- Tego nikt nie wie. Podobno przybysze z innej planety mają moc, by odnaleźć Oko Wieczności na Ziemi, ale nie wiem, gdzie ono jest. Musisz się skupić i spróbować je wyczuć.

Elsa lekko się spina pod naporem spojrzeń wszystkich zebranych. Zamyka jednak oczy i stara się sobie wyobrazić artefakt. Nie wie, jak on wygląda, więc zadanie nie jest proste. Nagle jednak w jej umyśle pojawia się obraz niewielkiego pola, która doskonale znała. Często tam uciekała jako dziecko. 

- Wiem, gdzie jest Oko - oznajmia rzeczowo.

Kiedy całą grupą docierają na miejsce, Jack wzdycha przeciągle.

- Mamy to wszystko rozkopać?

- Typowy umysł Aniołka - wzdycha Marss. - Jeśli tak ci się nudzi, to droga wolna. Kop, ile chcesz.

- Może najpierw zacznę od przekopania twojej twarzy, co?

- Proszę bardzo!

- Uspokójcie się - wrzeszczy Kira i stara się rozdzielić skaczącą sobie do gardła dwójkę.

W tym czasie Elsa zdążyła dojść do środka pola. Czuła, jak nieznana moc ją przyciąga. Jak szepcze coś.

I nagle z ziemi przed nią wyłania się niewielka świecąca kula. Elsa się na tym nie znała, ale żadne watpliwości nie wchodziły w grę - trzyma teraz w dłoniach Oko Wieczności.

- Znalazłam! - krzyczy uradowana w kierunku przyjaciół i biegnie w ich stronę.

- A ty chciałeś kopać - komentuje cicho Marss, na co dostaje kuksańca.

- Zaczynajmy!

Kira wyciąga z pochwy Piekielne Ostrze i kładzie je na ziemi. Kuru idzie za jej przykładem i wyjmuje Szpon. Nagle oba artefakty zaczynają drżeć i między nimi otwiera się niewielka czarna otchłań.

- Nie wpadnijcie tam - ostrzega Kira i patrzy wyczekująco na Elsę.

Królowa Arendelle wacha się. Czy na pewno dobrze robi? Może nie powinna... Po chwili dziewczyna czuje na ramieniu czyjąś dłoń.

- Jestem przy tobie - szepcze Jack i bierze ją za rękę.

Wspólnie wrzucają artefakt do otchłani.

Potem następuje ciemność.