Księga II, Rozdział III

Jack uśmiecha się półgębkiem.

- Dopawdy, Marshall. Czy tak powinno się witać przyjaciół z dawnych lat?

- Nigdy nie byliśmy przyjaciółmi, Jack - warczy Marceli, wciąż stojąc miedzy nim a Elsą. - To przez ciebie nie mam już do nikogo zaufania.

- Prawie nikogo - prostuje Jack i poszerza uśmiech. 

Nagle w cieniu padającym od drzew coś się porusza.

- Marceli - szepcze przerażona Elsa i uczepia się ramienia chłopaka. - Chodźmy już.

Marshall jednak kompletnie ją ignoruje, patrząc w stronę drzew. Jack w tym czasie robi krok w przód.

- Ile się nie widzieliście? Z 200 lat?

- To niemożliwe - mówi cicho Marshall, kiedy z cienia wyłania się postać dziewczyny. Jest na oko w wielu Elsy. Na tym jednak ich podobieństwa się kończą. Nieznajoma ma dlugie do pasa krwistoczerwone włosy i płonące czerwienią oczy. Na czarną koszulkę ma narzucony płaszcz. Na jej szyi wisi przyciągający wzrok naszyjnik.

- Miło mi cię widzieć, Lee - zaczyna z uśmiechem i podchodzi do Marcelego. - Tyle czasu...

- To niemożliwe - powtarza uparcie Marshall. - Przecież... Przecież ty odeszłaś. Zostawiłaś mnie.

- Nieprawda - zaprzecza dziewczyna i chwyta jego dłoń. - Nigdy cię nie zostawiłam. I nigdy tego nie zrobię. Wystarczy, że dasz mi to, czego chcę...

- Shana - rzuca ostrzegawczo Jack. Dziewczyna patrzy na niego groźnie, ale posłusznie się wycofuje. Między całą czwórką zapada grobowa cisza.

- Marshall, chodźmy już - prosi piskliwym głosem Elsa, wpatrując się w nieznajomych. - Nie wytrzymam tu dłużej...

Marceli jedynie kiwa głową.

- To dobry pomysł - mówi i uśmiecha się do niej. W jego oczach nie ma jednak nawet odrobiny radości. Kiedy obije się odwracają, Jack cicho się śmieje. 

- Możesz uciekać, ile chcesz. Przeznaczenie i tak cię znajdzie. A Elsa i tak w końcu przejrzy na oczy. Zobaczysz.

***

Elsa z wahaniem wchodzi do klasy i rozgląda się dookoła. Nic a nic się nie zmieniło. Więc dlaczego ma wrażenie, że coś już nie jest takie samo?

Dziewczyna z westchnieniem siada na swoim miejscu. Z ławki przed nią odwraca się Merida.

- I jak było wczoraj na randce? Wszyscy o tym gadają, opowiadaj!

Elsa spusza wzrok.

- Było... fajnie.

Nagle przechodzi ją nieprzyjemny dreszcz. Jakby ktoś ją obserwował. Dziewczyna spogląda przed siebie i krzyżuje spojrzenie z Marcelim. Chłopak wygląda na zdenerwowanego. Uśmiecha się nerwowo, po czym odwraca się w kierunku Jima.

- Wszystko ok?

Za zamyślenia wyrywa Elsę głos Roszpunki. Po chwili wszystkie trzy (razem z Mavis) patrzą na przyjaciółkę z przestrachem.

- Coś nie tak? - pyta ponownie Roszpunka, siadając obok. - Nic nie mówisz, nie wzdychasz, nie narzekasz... Coś musiało się stać.

- Nie, nic. Naprawdę...

- Dostałaś kosza? - wypala Mavis, ale od razu tego żałuje. Elsa oblewa się rumieńcem.

- Nie! Po prostu muszę ochłonąć...

Równo z dzwonkiem do klasy wchodzi profesor Diabolina, nazywana przez wszystkich Wiedźmą.

- Słuchać mnie teraz uważnie - zaczyna kobieta, opierając się o biurko. - Od dzisiaj będziemy mieć dwoje uczniów z zagranicy. Bedą się z nami uczyć przez następny rok. Przyjmijcie ich ciepło i otoczcie... A z resztą.

Na środek sali wychodzi dwoje nowych uczniów. Elsa zamiera z otwartymi ustami.

- Oto Jack oraz Shana. Bądźcie dla nich mili. A teraz czas na lekcję!